domingo, 22 de mayo de 2011

UN FERMOSO CONTO DE CASTELAO QUE QUERO COMPARTIR CON MEUS COMPAÑEIROS




 

Alfonso Daniel Manuel RODRÍGUEZ CASTELAO



O RETRATO ( de “Retrincos”)
Por amaina­la conciencia guindei co meu título de médico no fondo dunha gabeta, e busquei outra maneira de me valer. As xentes xa non sabían que eu era dono de tan tremenda licencia oficial; mais unha noite foron requiridos os meus servicios.
Era domingo. Melchor, o taberneiro, agardaba por min ó pé da porta. Deume as "boas noites" e rompeu a chorar, e por entre os saloucos saíanlle as verbas tan estruchadas que soamente logrou dicirme que tiña un fillo a morrer.
O pobre pai turraba por min, e eu deixábame levar, enfeitizado pola súa dor. ¡Despois de todo eu era médico titulado e non podía negarme! E tiven tan fortes anceios de compracelo que sentín xurdir nos meus adentros unha grande ciencia...
Cando chegamos á casa de Melchor logrei arriarme das súas mans, e con finxido acoitamento confeseille que sabía pouco da carreira...
-Repara que hai moitos anos que non visito enfermos.
E entón Melchor, facendo un esforzo, díxome quedamente:
-O meu fillo xa non precisa de médicos. Eu xa sei que o coitado non pasa da noite. E váiseme, señor; ¡váiseme e non teño ningún retrato seu!
Ai, eu non fora chamado como médico; eu fora chamado como retratista, e no intre sentín ganas acedas de botarme a rir.
E por verme ceibe de xeira tan macabra díxenlle que unha fotografía era mellor ca un deseño, asegureille que de noite poden facerse fotografías, e botando man de moitos razonamentos logrei que Melchor largase de min á cata dun fotógrafo.
A cousa quedaba arrombada, e funme durmir, con mil ideas ensarilladas na chola.
Cando estaba prendendo no sono petaron na miña porta. Era Melchor.
Os fotógrafos din que non teñen magnesio!
E díxomo tremendo de anguria. A face albeira, e os ollos coma dous tetos de carne vermella de tanto chorar.
Endexamais fitei a un home tan desfeito pola dor.
Pregaba, pregaba, e collíame as mans, e turraba por min, e o malpocado dicía cousas que me rachaban as entrañas:
-Considérese, señor. Dous riscos de vostede nun papel e xa poderei ollar sempre a cariña do meu neno. ¡Non me deixe na escuridade, señor!
¡Quen teria corazón para negarse! Collín papel e lapis, e alá me fun con Melchor, disposto a facer un retrato do rapaz moribundo.
Todo estaba quedo e todo estaba calado. Unha luz cansa alumeaba, en amarelo, dúas facianas arrepiantes que ventaban a morte. O neno era o centro daquela pobreza da materia.
Sen dicir nada senteime a debuxa­lo que ollaban os meus ollos de terra, e soamente ó cabo dalgún tempo conseguín afacerme ó drama que fitaba e aínda esquecelo un pouco, para poder traballar afervoado, coma un artista. E cando o deseño estaba xa no seu punto a voz de Melchor, agrandada por tanto silencio, feriume con estas verbas:
-Pola alma dos seus defuntos, non mo retrate así. ¡Non lle poña esa cara tan encoveirada e tan triste! 
Confeso que ó volver á realidade non souben que facer, e púxenme a repasa­las liñas xa feitas do retrato. O silencio foi esgazado novamente por Melchor: 
-Vostede ben sabe como era o meu rapaciño. Faga memoria, señor, e debúxemo rindo
De súpeto naceume unha grande idea. Rachei o traballo, ensumín o meu ollar nun novo papel branco e debuxei un neno imaxinario. Inventei un neno moi bonito, moi bonito: un anxo de retábulo barroco, a sorrir.
Entreguei o debuxo e saín fuxindo, e no intre de poñe-lo pé na rúa sentin que choraban dentro da casa. A morte viñera.
Agora Melchor consólase ollando a miña obra, que está pendurada enriba da cómoda, e sempre di coa mellor fe do mundo:
-Tiven moitos fillos, pero o máis bonito de todos foi o que me morreu. Velaí está o retrato que non minte.
 Pontevedra, 1922

sábado, 30 de abril de 2011

COMIENZA EL MES DE MAYO, EL AIRE HUELE DIFERENTE, LA TIERRA SE ALEGRA, LA LLUVIA ES REGALO QUE ESTREMECE Y LOS MAIOS QUE SE CELEBRAN EN NUESTRA TIERRA NOS INVITAN A VIVIR UN NUEVO TIEMPO

 Aunque el mes que ahora se inicia, con las flores, los maios, la nostalgia de los tiempos escolares en los que cantabamos inocentemente, no borran nunca el recuerdo de aquellos versos anónimos que hicieron mella hace tiempo, en la lejana adolescencia.
Un canto a la libertad desde la incertidumbre de quien no teniendo casi nada, se lamenta de lo que le han arrebatado.
Es sin duda uno de los poemas más bellos que se han escrito, y ni siquiera sabemos quien fue el autor.
Aquí os lo dejo, para recordarlo.


ROMANCE DEL PRISIONERO
Que por mayo era, por mayo,
cuando hace la calor,
cuando los trigos encañan
y están los campos en flor,
cuando canta la calandria
y responde el ruiseñor,
cuando los enamorados
van a servir al amor;
sino yo, triste, cuitado,
que vivo en esta prisión;
que ni sé cuándo es de día
ni cuándo las noches son,
sino por una avecilla
que me cantaba el albor.
Matómela un ballestero;
déle Dios mal galardón.
***********************************
Saludos, Masú

lunes, 25 de abril de 2011

UN ESCALOFRÍO RECORRÍA LA PENÍNSULA, A ESTE LADO DE LA FRONTERA TODO ERAN CONJETURAS, CUCHICHEOS Y ESPERANZAS...CASI TODOS NOSTROS RECORDAMOS AQUEL DÍA, NO OLVIDAMOS LO QUE ESTABAMOS HACIENDO EN EL MOMENTO EN QUE AUNQUE LEVEMENTE RECORTADAS NOS LLEGABAN LAS NOTICIAS DESDE LISBOA



Aquel día, por esas casualidades que a veces ocurren, estaba en Ayamonte y de ahí con el transbordador( todavía no estaba el puente) con un transistor en la mano pretendí cruzar a la otra orilla,a Vila real de santo Antonio, los rumores sobre que cerrarían las fronteras se sucedían. En el País vecino ya comenzaba el amancer, en el nuestro aun quedaban por delante tiempos de nubes oscuras...
***************************************
Saludos y hasta pronto,Masú

jueves, 7 de abril de 2011

WIKI WIKI, HAWAI HAWAI

De verdad que no tenía ni idea...Así que Wiki procede de Hawai y es la forma en la que allí dicen
RÁPIDO.
Claro que es más fácil decir lo de wiki-wiki que entrar en una wiki, dejar algo escrito, conseguir que no te lo borren o que donde querías decir maravilloso, por ejemplo, no venga alguien un minutito después y escriba: maravilloso pero menos...
Es un algo difícil lo de la wiki... Pero paradojas de la vida, para que la cosa quede clara vamos a la
WIKI más WIKI de todas las WIKIS...

Con un habilidoso copia y pega, una vez consultada la Wiki magister, la Wikipedia, claro. Aquí está el resultado:

Un wiki o una wiki (del hawaiano wiki, ‘rápido’)[1] es un sitio web cuyas páginas pueden ser editadas por múltiples voluntarios a través del navegador web. Los usuarios pueden crear, modificar o borrar un mismo texto que comparten. Los textos o «páginas wiki» tienen títulos únicos. Si se escribe el título de una «página wiki» en algún lugar del wiki entre dobles corchetes (...), esta palabra se convierte en un «enlace web» a la página wiki.
*************************************************
Ahora a practicar y abrirnos paso entre los wikiadores( no, me pega que no se dice así).
Qué somos wikeros? no no suena bien. Vamos a dejarlo en aprendices de wiki.
Pues lo dicho a practicar para poder hacerlo con soltura.
Ni Góngora, ni mucho menos el Polifemo dan pie con bola en esto de la wiki, pero aprenderán porque se lo han propuesto.
***************************
Y para animarnos y animar a todos los compañeros de Redes, dejemos ahí esa referencia a Hawaii.
Mientras tarareamos aquella canción de Mecano que espero que recordéis...Rápido-rápido, wiki-wiki, seguimos practicando.
***************************************************
***************************************************************
Saludos, Masú
*************************************************

viernes, 1 de abril de 2011

YA ESTAMOS EN EL MES DE ABRIL, NO SE TRATA DE PONERNOS TRISTES, AL CONTRARIO, ES MES DE ALEGRIA, TRANQUILIDAD Y REPOSADOS PASEOS PARA APROVECHAR LOS DÍAS CÁLIDOS Y SOLEADOS. AÚN ASÍ UN POCO DE MELANCOLÍA NUNCA VIENE MAL. LO ENVOLVEMOS EN POESÍA

        Era una mañana y abril sonreía.
Frente al horizonte dorado moría
la luna, muy blanca y opaca; tras ella,
cual tenue ligera quimera, corría
la nube que apenas enturbia una estrella.

........................................................................................
      Como sonreía la rosa mañana 
al sol del Oriente abrí mi ventana;
y en mi triste alcoba penetró el Oriente 
en canto de alondras, en risa de fuente
y en suave perfume de flora temprana.
      Fue una clara tarde de melancolía
Abril sonreía. Yo abrí las ventanas

de mi casa al viento... El viento traía
perfume de rosas, doblar de campanas...
      Doblar de campanas lejanas, llorosas,
suave de rosas aromado aliento...
... ¿Dónde están los huertos floridos de rosas?
¿Qué dicen las dulces campanas al viento?

........................................................................................
      Pregunté a la tarde de abril que moría:
¿Al fin la alegría se acerca a mi casa?
La tarde de abril sonrió: La alegría
pasó por tu puerta —y luego, sombría:—
Pasó por tu puerta. Dos veces no pasa
.

Antonio Machado

******************************** 
Yahora voy a intentar ofreceros una de esas bellas canciones de los poetas urbanos, en este caso de J. Sabina.
Y no os pongáis tristeiros que no es esa mi intención.



En la posada del fracaso
Donde no hay consuelo ni ascensor
El desamparo y la humedad
Comparten colchón
Y cuando por la calle pasa
La vida como un huracán
El hombre del traje gris
Saca un sucio calendario del bolsillo
Y grita
Quién me ha robado el mes de abril
Cómo pudo sucederme a mí
Quién me ha robado el mes de abril
Lo guardaba en el cajón
Donde guardo el corazón
La chica de BUP casi todas
Las asignaturas suspendió
El curso que preñada
Aquel chaval la dejó
Y cuando en la pizarra pasa
Lista el profe de latín
Lágrimas de desamor
Ruedan por las páginas de un bloc
Y en el escribe
Quíen me ha robado el mes de abril
Cómo pudo sucederme a mí
Pero, quién me ha robado el mes de abril
Lo guardaba en el cajón
Donde guardo el corazón
El marido de mi madre
En el último tren se marchó
Con una peluquera
Veinte años menor
Y cuando exhiben esas risas
De instamatic en París
Derrotada en el sillón
Se marchita viendo Falconcrest
Mi vieja, y piensa,
Quién me ha robado el mes de abril
Cómo pudo sucederme a mí
Quién me ha robado el mes de abril
Lo guardaba en el cajón
Donde guardo el corazón.
**************************************
Saludos para todos los del curso de Redes.
**************************************************


jueves, 31 de marzo de 2011

EL ORDENADOR YA NO NOS RETRAE, NOS ATRAE, NOS DISTRAE...PERO AHORA QUE TANTO QUE LE HEMOS COGIDO EL GUSTO, NO DEJEMOS QUE NOS DE UN DISGUSTO

 Que conste que a Góngora le encantan los mails y  espera que sigáis enviandolos. Así que espero que nadie se corte al mandarlos.
Por cierto, alguno de vosotros sería tan amable de enviarle un mail a Rebeca para preguntarle que es un programador GEEK.
Vale, gracias!

 Esto no lo tenemos en los apuntes de antropología, pero cualquier día encuentran una cueva con huesecitos y un disco duro o un pen drive.

Esto de aquí es un mal ejemplo. Pero a veces se ve...Y no puede ser, hay que saber donde y como llevar los ordenadores que consideremos inservibles.
Pues claro que podemos y lo estamos demostrando..Nos convertiremos en expertos ¿alguien lo duda? Hasta Polifemo teclea ya que es un primor.

 Eso sí, a veces se me queda dormidito ante el ordenador. Y ya le digo, Polifemo vete a la cama, no trasnoches tanto.
Pues así ripio y ripioen el título de hoy, en este jueves en el que en lugar de mucho texto os hemos ofrecido  imágenes. Y tan vago está Góngora como Polifemo, por eso ni una sóla foto propia...Y no sé a que es debido ya que tenemos carpetas y carpetas llenas de fotos que hacemos con esa Lumix que siempre nos acompaña. Hoy nos relajamos un poco y vemos esto.
Espero que os haya gustado.
******************************
Saludos, Masú

martes, 29 de marzo de 2011

LA LLUVIA HA REFRESCADO EL AMBIENTE...Y NOS HA EMPAPADO ,PERO TAMBIÉN HA HECHO POSIBLE QUE EN LUGAR DE IR DE UNO EN UNO NOS AGRUPÁRAMOS VARIOS DEBAJO DE UN PARAGUAS.

Pues entre la lluvia ,el relente y un poquito de cansancio primaveral, hoy no escribo relatos románticos. En lugar de eso, ahí voy a dejaros un post ajeno con reflexión y todo.Y si no consigues entrar a la primera, copia el enlace, lo pones en la barra y ya verás como lo puedes leer:

http://blogs.lainformacion.com/legal-e-digital/2011/03/28/quien-tiene-un-foro-tiene-un-problema/
Lo ha escrito un señor que dicen que sabe mucho de esto.
Hoy vamos de prácticos por la vida, espero que mañana nos vuelva a entrar una ráfaga,aunque sea chiquitita de romanticismo agudo.
**************************
Saludos, Masú
***********************************